ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια φορά και ένα καιρό ήτανε τρία γουρουνάκια. Το ένα το έλεγαν Πολιτικό, το άλλο Δημοσιογράφο και το τρίτο Επιχειρηματία. Ζούσαν όλα μαζί ευτυχισμένα μακριά από το δάσος, στις μεγαλουπόλεις διότι έτσι μπορούσαν να κοροϊδεύουν, να λαδώνονται και να καταφεύγουν σε κάθε είδους απάτη.
Κάποια στιγμή το ένα γουρουνάκι ,ο Δημοσιογράφος, λέει στα άλλα. ¨Παιδιά τώρα που έγινα μεγάλος και τρανός θα πάω να χτίσω μια βίλλα στο δάσος για να ξεκουράζομαι και παίρνω καθαρό αέρα¨. Έτσι κι έκανε, πήρε το τσεκούρι του και πήγε στο δάσος. Έκοβε, έκοβε, έκοβε κι έκοβε ώσπου τελικά έφτιαξε έναν πανέμορφο χώρου και έχτισε μια υπέροχη μεζονέτα.

Το δεύτερο γουρουνάκι ,ο Πολιτικός ζήλεψε τόσο πολύ που έσκασε από το κακό του. Ήθελε και αυτό ένα σπίτι στο δάσος αλλά έτσι χοντρό όπως ήταν από τη μάσα και τη ξάπλα δεν μπορούσε ούτε το τσεκούρι να σηκώσει καλά καλά, όχι να κόψει και δέντρα. Αποφάσισε λοιπόν να πάει αργά τη νύχτα στο δάσος και να βάλει μια φωτιά, όχι πολύ μεγάλη, αλλά αρκετή ούτως ώστε να πετύχει αυτό που θέλει. Αυτό και έκανε και όταν έσβησε η φωτιά πήγε και περιέφραξε μερικά στρέμματα φιλέτο όπου και έχτισε μια βίλλα καλύτερη από του δημοσιογράφου.
Μόλις το είδε αυτό ο Δημοσιογράφος ωρυόταν και έβριζε, μιλούσε για περιβαλλοντική καταστροφή ,μιλούσε για ανοχύρωτες πόλεις, μιλούσε για το μέλλον των παιδιών μας, μιλούσε, μιλούσε, μιλούσε…αλλά δεν έλεγε τίποτα, έκανε μόνο οτι του υπαγόρευαν τα συμφέροντα του ¨μαγαζάτορα¨ που τον είχε στη δούλεψη του.
Βλέποντας τα όλα αυτά ο Επιχειρηματίας αποφάσισε να κάνει το ίδιο. Μόνο που το δικό του σχέδιο ήταν πιο ¨αλτρουιστικό΄΄.

Ξαμόλησε στα βουνά και στα δάση μερικούς πειναλέους κακοποιούς οι οποίοι ανέλαβαν να κάψουν όσα περισσότερα δέντρα μπορούσαν για να χτίσει ο Επιχειρηματίας πολλές βίλλες και να τις πουλήσει. Τα δάση καιγόντουσαν μέρα και νύχτα και ο Δημοσιογράφος αγκαλιασμένος με τον Πολιτικό έκλαιγαν και ορκίζονταν άμεση αναδάσωση των καμένων περιοχών, υπόσχονταν τη λήψη μέτρων και απειλούσαν τον Επιχειρηματία με βαριές τιμωρίες.
Όταν όμως έσβησαν οι φωτιές ο Επιχειρηματίας έταξε στον Πολιτικό και τον Δημοσιογράφο από μια βίλλα μεγαλύτερη και πιο άνετη από αυτή που ήδη είχαν.
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς…τον ήπιαμε!
Αυτή η ιστορία δεν έχει κακό λύκο. Ο κακός ο λύκος είχε τόση δουλειά να κάνει που δεν προλάβαινε να σηκώσει κεφάλι. Έπρεπε να πληρώσει τα νοίκια, τις δόσεις για το αμάξι, τις πιστωτικές και δεν εμφανιζόταν παρά μόνο κάθε τέσσερα χρόνια για να ψηφίσει. Και κάθε τέσσερα χρόνια πιανόταν μαλάκας από τα τρία γουρουνάκια, τις υποσχέσεις και τα τερτίπια τους.